10 000 voir ce film bonne qualite

Mit teorii 10 000 godzin

Słyszeliście o teorii 10 000 godzin ćwiczeń, które „wystarczają” na osiągnięcie perfekcji w dowolnie wybranej dziedzinie? Okazuje się, że praktyka to nie wszystko i wielki sukces odnoszą nie tylko ci najciężej pracujący.

Teoria 10 000 godzin ćwiczeń powstała na bazie badań szwedzkiego psychologa K. Andersa Ericssona. który do swoich wniosków doszedł na bazie analizy sukcesu wirtuozów skrzypiec. Teraz jego tezę dokładnie sprawdziła i zweryfikowała dr Brooke N. Macnamara z wydziału psychologii Western Reserve University.

10 000 godzin = ponad 416 dni

Sukces wzięty z tysięcy godzin praktyki?

Badanie Ericssona sprzed ponad 20 lat udowadniało przede wszystkim, że główną przyczyną osiągania kolejnych stopni wtajemniczenia w wybranej dziedzinie są godziny ćwiczeń zebrane w ciągu całego życia. Jego zespół doszedł do tych wniosków po rozmowach ze skrzypkami z berlińskiej akademii. Badanie wskazywało, że najbardziej uzdolnieni muzycy w bardzo zbliżony sposób szacowali czas, który potrzeby był im do osiągnięcia najwyższego poziomu. Średnio było to słynne już 10 000 godzin. Mniej doceniani skrzypkowie przyznawali, że łączny czas ich ćwiczeń był niższy od pułapu wyznaczonego przez mistrzów.

Pomysł Ericssona rozpropagowała bestsellerowa książka Malcolma Gladwella „Poza schematem. Sekrety ludzi sukcesu” wydana w Polsce w 2009 roku. Tam autor także przekonywał do zasady 10 000 godzin ćwiczeń, które zapewniają najwyższy poziom w dowolnej dziedzinie. Jednym z podanych przez niego przykładów była grupa The Beatles, której ogólnoświatowy sukces na niespotykaną dotąd skalę Gladwell przypisał koncertom Beatlesów granych na żywo w pierwszej połowie lat 60 w Hamburgu. Dali około 1200 popisów przed niemiecką publicznością, co samo znacząco zbliżyło ich do przekroczenia bariery 10 000 godzin. Innym przywołanym przez Gladwella przykładem osoby o najwyższym stopniu wtajemniczenia zdobytym przez ćwiczenia w tak długim czasie (ponad 416 dni bez przerwy) był Bill Gates. który zaczął programować już jako nastolatek.

Brooke Macnamara nie przypisuje aż takiej wartości do praktyki. – Żeby wszystko było jasne, ćwiczenia są ważne – mówi badaczka. – Nie są jednak tak ważne jak sądzi wiele osób. Liczą się umiejętności, których wciąż nie umiemy nazwać.

Jej badania pokazały, że w różnych dziedzinach ćwiczenia inaczej warunkują końcowy sukces. Według niech praktyka odpowiada za 21 procent sukcesu u muzyków, 18 procent u sportowców. Ledwie cztery procent sukcesu w edukacji Macnamara przypisuje regularnym ćwiczeniom. W niektórych zawodach praktyka nie ma praktycznie żadnego znaczenia jeśli chodzi o nabycie umiejętności, które zapewniają najwyższy poziom.

To nie wszystko

Skąd te wnioski? Drużyna Macnamary gruntownie przeanalizowała 9331 artykuły naukowe na temat ćwiczeń i ich wpływu na zdobywanie umiejętności. 88 z nich mówiło dokładnie o czasie poświęconemu na praktykę. Głównie dzięki obserwacji odpowiedzi ankietowanych i przeprowadzanych wywiadów potwierdziły się wstępne założenia, że nie tylko godziny treningu wpływają na podnoszenie swoich kompetencji.

Zespół badawczy poddał pod wątpliwość dokładność szacunków teorii 10 000 godzin. Trudno przecież dokładnie zebrać z głowy dane dotyczące praktycznie całego życia ćwiczeń. Mistrzowie w swojej dziedzinie po prostu często potrzebują mniej niż osławione 10 000 godzin, co wynika choćby z zapisków w dziennikach.

Niestety nie mamy jeszcze dokładnej odpowiedzi, co w większym stopniu wpływa na doskonalenie swoich zdolności niż ćwiczenia. Nie możemy z całą pewnością stwierdzić co odróżnia wybitnego gitarzystę od gracza na krakowskim Rynku, a co tłumaczy osiągnięcia Roberta Lewandowskiego względem kolegów z polskich boisk piłkarskich. Nie jest to jednak wyłącznie czas poświęcany na praktykę.

Macnamara planuje zrobić następny krok i zbadać wpływ takich czynników jak wiek, czas rozpoczęcia nauki, wpływ otoczenia, motywację wewnętrzną, chęć do podejmowania ryzyka i wiele innych. W tym upatruje kolejnego kroku do wytłumaczenia źródeł sukcesu.

Nie warto teraz rzucać instrumentu, piłki lub książki w kąt w oczekiwaniu na cudowne doszlifowanie umiejętności. Jednak same ćwiczenia, niezależnie od liczby poświęconych na nie godzin, jeszcze nie zrobią z nas następców Hendrixa, Jordana lub Einsteina.

Case Western Reserve University, It takes more than practice to excel. ScienceDaily, www.sciencedaily.com/releases/2014/07/140728094258.htm.
Gladwell Malcolm, Poza schematem. Sekrety ludzi sukcesu. Znak, Kraków 2009.
Macnamara Brooke, D. Z. Hambrick oraz F. L. Oswald, Deliberate Practice and Performance in Music, Games, Sports, Education, and Professions: A Meta-Analysis,Psychological Science. 2014

Share on Facebook.

Próbowałam w życiu wielu różnych diet. Męczyłam się z dietą Ducana, czy dietą 1000 kalorii – sukcesy były, nie powiem, ale cóż z tego, jeśli po 2-3 miesiącach wracałam do poprzedniej wagi? Dopiero 5 na 2 zmieniła moje życie. Dowiedziałam się o niej czytają o 5:2 Diet Booster i dałam się przekonać. Dzisiaj mam 12 kg mniej i ta waga utrzymuje mi się już od ponad pół roku. Cieszę się, że dałam się przekonać, bo wreszcie zrealizowałam swój cel!

ja się zgadzam, najlepszym przykładem, obalającym mit 10 000 godzin są pisarze, niektórzy już po 1 książce okrzyknięci zostają genialnymi pisarzami, tak jest np. z J.K. Rowling, z Agatą Christie, czy Stephen’nem King’iem. Oni na pewno nie potrzebowali tylu godzin, aby dojść do perfekcji. Wg mnie niezależnie czym, ktoś się zajmuje kluczowa jest motywacja, umiejętność wyciągania wniosków, wyobraźnia (to Einstein właśnie powiedział, że wyobraźnia jest ważniejsza od nauki), do tego poprawianie czegoś, co zdaje się być już nie do poprawienia, a także przydaje się umiejętność myślenia dywergencyjnego (leworęczni w tym względzie mają łatwiej)… Pewnie są inne składowe sukcesu, do tego dochodzą czynniki występujące tylko w określonej branży, a więc np. w u skrzypków ważna jest ilość ćwiczeń czy u sportowców, jednak to z kolei nie jest aż tak już istotne u matematyków, pisarzy, fizyków. U tych 3 ostatnich grup raczej liczy się mieć pomysł na określony problem, czy jest to Teoria Strun, czy jest to Hipoteza Riemanna, czy też gdy mamy do czynienia z genialnym kryminałem, albo powieścią SF. Inaczej też sprawa wygląda u lekarzy, którzy lecząc określone choroby często liczą na szczęście, że odkryją jakąś prawidłowość. Inaczej sprawa się ma z genialnymi szachistami, którzy już w ciągu kilku lat potrafili ogrywać najlepszych na świecie dorosłych. A więc wątpię, aby kilku latek miał za sobą spędzone 10 000 godzin przy szachownicy. Dlatego osławione 10 000 to raczej totalne bzdury.

Polecam książkę „Kod talentu – jak zostać geniuszem”, tam można znaleźć bardzo dobre rozwinięcie tematu…i zgadza się to nie tylko te magiczne 10 000 godzin :)

1200 popisów i ponad 10000 godzin? Osiem i pół godziny występu?

Teoria 10tyś. godzin jest faktycznie wyssana z palca. Jedna osoba po 10tyś. będzie mistrzem w swoim fachu, a druga będzie co najwyżej średniakiem. Prosty przykład: Sam programuje od ponad 10tyś godzin i ok – jestem dobry i lepszy od wielu osób jakie znam, ale jestem też zdecydowanie gorszy od innych osób, które poświęciły podobny czas na programowanie. Kwestia rozwijania wiedzy też w danej dziedzinie, ale tutaj też z kolei wchodzi zdolność poznawcza. Np. olewałem matematykę w szkole średniej i przygotowanie do matury na poziomie oceny

3 zajęło mi ok. 10-15 godzin (Myślę, że gdybym się uczył chociaż te 50 godzin to 5 byłoby jak w banku – ale jestem leniem). A naprawdę byłem totalnym zerem. Zaś mój kolega po myślę dwa razy dłuższym czasie nauki, gdyby nie to, że „nauczycielka wymiękła” to by po prostu w ogóle nie zdał (tak, to straszne, że ludzie brali ze mnie przykład). Oczywiście tutaj biorą jeszcze górę predyspozycje człowieka. Trudno, aby poprawił się wzrok czy słuch kogoś po tych 10tyś, choć pewnie jest to możliwe. Liczy się też sposób nauki ponieważ, każdy z nas potrzebuje innego sposobu (chyba nas tak powinni dzielić na klasy w szkole: „słuchowcy”, „kinestetycy”, „wzrokowcy” etc…) Ale najważniejsza jest chyba motywacja i chęć nauki, a dopiero w trzeciej kolejności praktykowania. Tzn. Chcę -> Studiuję temat -> Praktykuje -> Studiuję -> Praktykuje -> etc :)

gdzies kiedys czytalem ze wizualizacja treningu. sytuacji oraz wizualizacja sukcesu moze poprawiac wyniki w danej dziedzinie. Udowodnione jest to na podstawie rzutow osobistych do kosza.

Myślę, iż 10 tys godzin jest poprawne(choć inne dla każdej dziedziny jest to 10 tys). Podczas prac napotykamy coraz to nowe wyzwanie, które musimy pokonać i właśnie po około 10 tys godzin jesteśmy już dobrzy w tym co robimy (dobrzy nie równa się mistrzami Polski – przykład Lewandowskiego ). Pewnie powstaną bardziej precyzyjne teorie ale ta jest prosta i w większości się sprawdza ;)

Panie Andrzeju, prosze rzucic okiem na http://thedanplan.com/. Facet na wlasnej skorze sprawdza jak teoria 10 tys godzin ma sie w praktyce. Wnioski? Bardzo ciekawe. Po niemal 5 tys godzinach osiaga wyniki dla wiekszosci golfistow po prostu nieosiągalne.